Κολύμπι



Θαλάσσιο Σκι



Καταδύσεις



Κανό-Καγιάκ



Rafting

Το κολύμπι είναι μια από τις καλύτερες δραστηριότητες αν θέλει κανείς να αποκτήσει ένα γυμνασμένο σώμα και καλή φυσική κατάσταση. Η άσκηση που προσφέρει είναι ολοκληρωτική, καθώς χρησιμοποιούμε όλο το σώμα μας, ενώ ταυτόχρονα η άνωση του νερού μειώνει τις έντονες καταπονήσεις. Εκτός αυτού, η θάλασσα έχει και άλλες θεραπευτικές ιδιότητες.

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό και μπορεί και επιπλέει στο νερό. Δεν επιπλέουν όμως το ίδιο όλοι οι άνθρωποι. Παίζει ρόλο η κατασκευή του σώματος (βάρος οστών και μυικής μάζας και η περιεκτικότητα του σώματος σε λίπος). Επειδή το λίπος έχει μικρότερο ειδικό βάρος από το νερό, επιπλέει καλύτερα ένας παχύσαρκος από έναν αδύνατο. Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες. Οι μύες πρέπει να είναι χαλαροί διότι μόνο τότε έχουν την τάση να επιπλέουν. Αντίθετα, οι σφιγμένοι μύες έχουν την τάση να βυθίζονται. Επίσης βοηθά και η ποσότητα του αέρα που έχουμε στα πνευμόνια μας. Δοκιμάστε το εξής: πάρτε μια μεγάλη αναπνοή και κρατήστε την όσο μπορείτε. Θα διαπιστώσετε ότι ύστερα από λίγο, καθώς ο αέρας χρησιμοποιείται και λιγοστεύει, αυξάνει η τάση του σώματος για βύθισμα. Το σωστό είναι να παίρνετε μικρές και συχνές αναπνοές ώστε να μένει κάπως σταθερή η ποσότητα του αέρα στα πνευμόνια. Υπάρχει ακόμα ένας παράγοντας που σχετίζεται με τη φυσική. Κάθε δράση δημιουργεί αντίδραση. Ετσι, όσο περισσότερο προσπαθείτε να κρατήσετε το κεφάλι μακριά από το νερό τόσο περισσότερο βυθίζεστε. Το ίδιο ισχύει και για τα χέρια και πόδια. Αν λοιπόν θέλετε να επιπλέετε χωρίς προβλήματα, το σώμα πρέπει να είναι μέσα στο νερό, ακόμα και ένα μέρος του κεφαλιού.

Το σκι είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θαλάσσια αθλήματα, συνδυάζοντας το υδάτινο στοιχείο με την ταχύτητα. 



Τα σύγχρονα σκι ή πέδιλα είναι κατασκευασμένα από φάιμπερ-γκλας και άλλα υλικά όπως κέβλαρ και ανθρακονήματα για μεγαλύτερη αντοχή, ελαστικότητα και μείωση του βάρους. Το μήκος τους είναι γύρω στα 170 εκατοστά . Πάνω τους στερεώνοναι οι ρυθμιζόμενες βάσεις (δέστρες) μέσα στις οποίες τοποθετεί ο σκιέρ τα πόδια του. Στο πίσω μέρος τους υπάρχει ένα μικρό πτερύγιο για καλύτερη ευστάθεια. Τα ‘κλασικά’ σκι λέγονται και combo (=συνδυασμός), γιατί το ένα από τα δύο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο του ως slalom, αφού πάνω του υπάρχει θέση και για το δεύτερο πόδι του σκιέρ. Τα λεγόμενα slalom, απευθύνονται σε περισσότερο έμπειρους σκιέρ, αφού τα σκι αυτού του τύπου επιτρέπουν μεγαλύτερες ταχύτητες και ευελιξία. Υπάρχουν ακόμα και σκι ειδικού σχεδιασμού για φιγούρες και άλματα.

Τα τελευταία χρόνια κερδίζουν σε δημοτικότητα τα wakeboard, δηλαδή ένας τύπος σκι που αποτελείται από μία μονή σανίδα, μικρότερη σε μήκος αλλά αρκετά φαρδύτερη από τα κανονικά σκι. Παραλλαγή του wakeboard είναι το kneeboard. Σε αυτήν τη σανίδα ο σκιέρ κάθεται γονατιστός και τα πόδια του στερεώνονται με λουρίδα στη σανίδα. Οι σανίδες wakeboard και kneeboard είναι πιο εύχρηστες από τα ‘κλασικά’ σκι, αφού επιτρέπουν στο σκιέρ να κάνει ευκολότερα διάφορες φιγούρες και άλματα και κερδίζουν σε δημοτικότητα ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.



Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι σκι μπορεί να κάνει κανείς και χωρίς πέδιλα.  Η τεχνική αυτή λέγεται barefooting.

Οι περισσότερες καταδύσεις γίνονται από τα 10 έως τα 30 μέτρα , αλλά μπορούν να φτάσουν και τα 50 μέτρα και διαρκούν από 30 λεπτά έως μία ώρα. Για να γίνει κανείς αυτοδύτης χρειάζεται εκπαίδευση σε αναγνωρισμένη σχολή ή με ανεξάρτητο πιστοποιημένο εκπαιδευτή. Αυτοί δίνουν πτυχία που πιστοποιούν την εκπαίδευση και επιτρέπουν την ενοικίαση καταδυτικού εξοπλισμού από τα καταδυτικά κέντρα. Η εκπαίδευση διαφέρει από σχολή σε σχολή. Η βασική εκπαίδευση περιλαμβάνει τρία στάδια: θεωρητικά μαθήματα, εξάσκηση σε πισίνα και εξάσκηση στη θάλασσα. Οταν κανείς βρίσκεται κάτω από το νερό, πάντα υπάρχει κίνδυνος. Η καλή εκπαίδευση και η τήρηση των κανόνων ασφαλείας όμως καθιστούν την κατάδυση ασφαλή. Το κόστος της εκπαίδευσης διαφέρει ανάλογα με τη σχολή και το πρόγραμμα εκπαίδευσης. Οι τιμές για το βασικό πρόγραμμα ξεκινούν από τα 200 ευρώ. 

Οι σωστές και ασφαλείς καταδύσεις γίνονται ανά ζευγάρια με την κατάλληλη εκπαίδευση. Οταν καταδύεται κανείς μόνος του υπάρχει πάντα ο φόβος σε περίπτωση επικίνδυνης κατάστασης να μην μπορέσει να αντιδράσει σωστά.

Τέσσερις τύποι κατάδυσης

Eλεύθερη κατάδυση

Ο δύτης βουτά στο νερό χωρίς βοηθητική συσκευή, μόνο με τον αέρα που έχει στα πνευμόνια του. Αποτελεί πολύ καλή εξάσκηση για να περάσει κανείς στην αυτόνομη κατάδυση (με μπουκάλες). Σε ορισμένα μέρη του κόσμου γίνεται για εμπορικούς σκοπούς, όπως είναι η συλλογή μαργαριταριών και σφουγγαριών, η αλιεία αστακών κ.ά.).

Ρεκόρ

. To 1969 o Aμερικανός Ρόμπερτ Κροφτ έφτασε στα 75 μέτρα .

. Το 1976 ο Γάλλος Ζακ Μαγιόλ έφτασε πρώτος στα 100 μέτρα και το 1983 στα 105 μέτρα . Στη ζωή του βασίστηκε η ταινία " Aπέραντο Γαλάζιο ".

. Το 1989 η Ιταλίδα Αντζελα Μπαντίνι έφτασε στα 107 μέτρα .

. Σήμερα κατέχει το ρεκόρ ο Κουβανός Φρανσίσκο "Pippin" Φερρέρας με 137 μέτρα .

Κατάδυση με αέρα συμπιεσμένο από την επιφάνεια

Ο αέρας στέλνεται συμπιεσμένος μέ σωλήνα από σκάφος επιφανείας.

Σημαντικές ημερομηνίες

. Το 1690 ο Edmund Halley, που ανακάλυψε τον ομώνυμο κομήτη, έφτιαξε ένα είδος καταδυτικού κώδωνα ο οποίος είχε πάνω του στερεωμένα βαρέλια με αέρα. Ο δύτης μπορούσε να απομακρυνθεί για λίγο από τον κώδωνα και να επιστρέψει για την ανανέωση του αέρα. Ετσι, δύτες μπόρεσαν να μείνουν σε βάθος 20μ. 90 λεπτά

. Το 1823 ο Charles Deane προσέθεσε σκάφανδρο στις ολόσωμες στολές με τροφοδοσία αέρα από την επιφάνεια. Το 1837 ο Augustus Siebe βελτίωσε το σκάφανδρο κάνοντας τη στολή αεροστεγή.

. Το 1843 το Βασιλικό Ναυτικό της Αγγλίας ίδρυσε την πρώτη σχολή καταδύσεων.

. Οι μελέτες των Paul Bert ( 1878 ) και Scott Haldane ( 1906 ) εντόπισαν το πρόβλημα της ασθένειας των δυτών, αφού έδειξαν ότι η ασθένεια οφειλόταν στη συγκέντρωση φυσαλίδων αζώτου στο αίμα. Πρότειναν τη σταδιακή άνοδο των δυτών στην επιφάνεια με ενδιάμεσες στάσεις για αποσυμπίεση. Από τις μελέτες προέκυψαν οι καταδυτικοί πίνακες που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα.

Αυτόνομη κατάδυση (Scuba Diving)

Ο δύτης μεταφέρει ο ίδιος σε φιάλες τον απαραίτητο αέρα υπό πίεση και είναι ελεύθερος να κινηθεί όπως θέλει κάτω από το νερό.

(Τα αρχικά Scuba σημαίνουν: S elf C ontained U nderwater B reathing A pparatus, δηλαδή αυτόνομη υποβρύχια αναπνευστική συσκευή.)



Σημαντικές ημερομηνίες

. Το 1865 εφευρέθηκε η πρώτη (ατσάλινη) συσκευή κατάδυσης με αέρα. Είχε περιορισμένη εμβέλεια, αφού ο αέρας έπρεπε να ανανεώνεται συνεχώς από την επιφάνεια.

. Το 1943 οι Jaques Cousteau και Emile Gagnan σχεδίασαν ένα ρυθμιστή που επέτρεπε στο δύτη να λαμβάνει τον υπό πίεση αέρα με την παραμικρή εισπνοή. Η συσκευή αυτή (Aqua Lung) άλλαξε ριζικά την αυτόνομη κατάδυση. Φθηνή και αξιόπιστη, ενθάρρυνε την ενασχόληση με τις καταδύσεις.

Κατάδυση με διάφορα σκάφη



Βαθυσφαίρα

Είναι ένας σφαιρικός θαλαμίσκος τον οποίο ενώνει με σκάφος επιφανείας ένα ατσάλινο καλώδιο. Το παχύ ατσαλένιο περίβλημα διατηρεί την εσωτερική πίεση σε επίπεδα επιφάνειας θαλάσσης (μία ατμόσφαιρα). Συνήθως φιλοξενεί ένα, δύο άτομα που παρατηρούν το βυθό από ειδικά φινιστρίνια.

Βαθυσκάφος

Παρόμοιο με τη βαθυσφαίρα, αλλά με ρυθμιστή πλευστότητος που του επιτρέπει να κανονίζει αυτόνομα το ρυθμό ανόδου/καθόδου χωρίς σύνδεση με σκάφος επιφάνειας μέσω καλωδίου.

Υποβρύχιο

Εξελιγμένο βαθυσκάφος με μηχανές που επιτρέπουν την κίνηση κάτω από το νερό για μεγάλο διάστημα. Χρησιμοποιεί συσκευές που εμπλουτίζουν τον αέρα με οξυγόνο και αφαιρούν το εκπνεόμενο διοξείδιο του άνθρακα.



Στα σκάφη είναι απαραίτητη η ύπαρξη συστήματος τροφοδοσίας φρέσκου αέρα (συνήθως με εμπλουτισμό οξυγόνου) και συστήματος αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα.



Σημαντικές ημερομηνίες με βαθυσκάφος

. Το 1930 , ο William Beebe κατέβηκε στα 500μ. και το 1934 στα 1.000 μέτρα .

. Το 1954 ο Ελβετός Auguste Picard έφτασε στα 4.500μ. και το 1960 στα 10.916 μέτρα , το βαθύτερο καταγραφέν σημείο όλων των ωκεανών, 250 μίλια ανατολικά του Γκουάμ.

Τα κανό και τα καγιάκ σήμερα φτιάχνονται από μια ποικιλία υλικών και έχουν πολλές διαφορετικές χρήσεις. Κυριαρχούν τα μοντέρνα πλαστικά και το φάιμπερ γκλας. Το μήκος τους κυμαίνεται από 2.5 έως 4 μέτρα και χρησιμοποιούνται κυρίως
για αναψυχή και άθληση. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι, για κατέβασμα ποταμών (whitewater) και περιήγηση (touring), και για έναν ή περισσότερους κωπηλάτες. Τα κανό και τα καγιάκ απέκτησαν μεγάλη δημοτικότητα τα τελευταία χρόνια, εφόσον επιτρέπουν στον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τη φύση με ένα συναρπαστικό τρόπο, μόνος ή με παρέα, σε μονοήμερες ή και πολυήμερες εκδρομές και σε ρυθμούς που ορίζει ο ίδιος.

To rafting έχει πάρει την ονομασία του από την αγγλική λέξη raft (= σχεδία). Στην ουσία πρόκειται για την κατάβαση ποταμού με φουσκωτή βάρκα που κινείται με κουπιά. Το ρεύμα του ποταμού είναι αυτό που καθορίζει την πορεία, ενώ τα κουπιά χρησιμοποιούνται για την αποφυγή των εμποδίων ή σε άλλη περίπτωση ανάγκης. Ο αριθμός των επιβατών καθορίζεται από το μέγεθος της βάρκας, αλλά συνήθως στις οργανωμένες εκδρομές οι βάρκες φιλοξενούν 6-10 άτομα και τον οδηγό. Το rafting είναι ένα πολύ κοινωνικό άθλημα που φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με το παρθένο φυσικό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα ασκείται και διασκεδάζει. Είναι ευεργετικό για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε μεγαλουπόλεις. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει και στη χώρα μας μεγάλη διάδοση. Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται σε ποτάμια με βαθμό 2 έως 3, δηλαδή μέτριου βαθμού δυσκολίας όπου δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις και εκπαίδευση, πέρα από τις οδηγίες που θα δώσει ο υπεύθυνος συνοδός της εκδρομής.



Η σχεδία είναι το πρώτο μέσο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για να διασχίσει τα υδάτινα εμπόδια που συναντούσε στο δρόμο του (ποτάμια, λίμνες, ακόμα και θάλασσες) και αποτελεί την απλούστερη μορφή πλωτού μέσου. Οι πρώτες σχεδίες ήταν φτιαγμένες από βούρλα, καλάμια, κλαδιά ή κορμούς δέντρων που στερεώνονταν μαζί με σχοινιά για να σχηματίσουν μια σταθερή βάση ικανή να επιπλέει, κατάλληλη για τη μεταφορά ανθρώπων, εφοδίων και εμπορευμάτων. Στην αρχή απλώς ακολουθούσαν το ρεύμα. Σταδιακά, άρχισαν να εξοπλίζονται με κουπιά, ακόμα και με πανιά και μηχανές, αποκτώντας ελευθερία κινήσεων και μεγαλύτερη αυτονομία. Οι σχεδίες χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για πολλούς σκοπούς (μεταφορά, εμπόριο, σωστικές αποστολές κ.ά.). Παράλληλα όμως, προσφέρουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ανακαλύψει τοπία και ομορφιές που είναι απροσπέλαστα με άλλο μέσον και χαρίζουν έντονες συγκινήσεις, αφού συμβάλλουν στο να βιώσει κανείς άμεσα το φυσικό περιβάλλον.

Μια διάσημη σχεδία

Το 1947, ο Νορβηγός εθνολόγος Θορ Χάγιερνταλ κατασκεύασε μια σχεδία με πανιά, ενώνοντας εννιά κορμούς μπάλσα, αντιγράφοντας κάποια προϊστορική σχεδία της Λατινικής Αμερικής, και τη βάφτισε Koν-Τίκι από το όνομα ενός μυθικού Θεού των Ινκας. Ο Χάγιερνταλ ήθελε να αποδείξει τη θεωρία του ότι ήταν δυνατή η εποίκηση των νησιών της Πολυνησίας από αρχαίους λαούς της αμερικανικής ηπείρου. Ο ίδιος μαζί με άλλους πέντε, ξεκινώντας από το Καλάο του Περού, διέσχισε μέσα σε 101 μέρες κάπου 4.500 ναυτικά μίλια και κατάφερε να φτάσει στο νησί Ραρόια της Πολυνησίας, ανατολικά της Ταϊτής. Το ταξίδι αυτό χάρισε παγκόσμια φήμη στον Χάγιερνταλ και τους συντρόφους του και αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα ναυτικά κατορθώματα (το ντοκιμαντέρ με θέμα αυτό το ταξίδι κέρδισε το Oscar το 1951, και το βιβλίο που έγραψε ο Χάγιερνταλ γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 60 γλώσσες). Σήμερα η σχεδία Kον-Τίκι φυλάσσεται στο Οσλο, σε ιδιωτικό μουσείο .